44 jaren min 47 dagen.
Dat is voor altijd de leeftijd die je hebt.
Nooit komt daar een jaar, een maand, een week, een dag, een uur of zelfs een minuut bij.
Een onvoltooid leven.
Jij leefde altijd veel meer in het hier en nu dan ik.
Jij maakte altijd veel meer een feestje van het leven dan ik.
Nu je er niet meer bent besef ik me pas hoe goed je dat deed. Dat het er om gaat dat je het leven viert. Je hebt wat dat betreft m’n ogen verder geopend.
Een harde les. Dat wel.
Jij was de eerste die tegen me zei dat ik zo alles of niets ben. Je zei het uit lichte frustratie toen ik het weer eens over een rampzalige date of vage gast had. Ik vond het toen niet leuk om te horen. Ik begreep ook niet zo goed wat je bedoelde. Maar die woorden bleven wel sluimeren.
Toen later iemand anders mij van diezelfde eigenschap bewust maakte, hoorde ik jouw stem. Dit keer snapte ik wat je bedoelde. Af en toe betrap ik mezelf op alles-of-niets gedachten of handelingen en dan hoor ik jou. Niet meer gefrustreerd. Maar aanmoedigend, omdat je weet dat ik het nu snap en omdat je weet dat ik aan jou denk.
Dit is de eerste keer dat je verjaardag voorbijkomt, zonder dat jij er bent. En dat jij er niet bent, maakt dat niemand deze dag wil vieren.
Ik weet dat jij zou willen dat we het leven wél vieren. Dat we jouw leven vieren.
De mooie herinneringen die we gemaakt hebben. De avonturen die we beleefd hebben. Het mooie mens dat je was.
Misschien moeten we vandaag wel dubbel en dwars vieren.
Misschien volgend jaar.
