Ik stap stevig door achter Jolien aan die op haar beurt weer achter Lola aan gaat. We hebben niet echt een route in ons hoofd. Gewoon wandelen. Eén, twee, misschien drie uur? Vaak nemen we logistieke besluiten op beslismomentjes. Je weet wel, wanneer het pad zich opsplitst en je moet nadenken over hoever je van de auto verwijderd bent, wat je opties voor routes terug zijn, hoeveel langer je nog verder wilt lopen. Dan wordt ook een beetje de afstand, en duur, van de wandeling bepaald. Die beslissing nemen we dus een paar keer per wandeling.
Lola en Jolien gaan elke dag op avontuur. Vaak ga ik mee. We struinen de omgeving af en wandelen urenlang. Wanneer er op zaterdag een parkeerplaats vol met auto’s staat bij de populaire wandelplekken, keren we om om naar gebieden te gaan waar eigenlijk nooit een hond wandelt.
Op weekdagen gaan we dan naar die populaire wandelplekken waar dán letterlijk geen hond te bekennen is. Behalve Lola dan natuurlijk.
Van’t weekend liepen we nog door weilanden en bossen tussen Drijber en Wijster. Twee dorpen waar ik de eerste 28 jaar van m’n leven om de hoek van heb gewoond. Maar eigenlijk ken ik die dorpen helemaal niet echt. Het dorp waar ik uit kom trok veel meer in de richting van Hoogeveen. Nieuw-Balinge. Daar kom ik weg.
Met dat ik het denk, denk ik ‘kom ik weg’ is wel heul heul heul Drents. Dat begrijpen mijn vrienden over de Drentse grens niet. Of nou ja, ze snappen het wel. Maar ze moeten er altijd om lachen, want in het algemeen beschaafd Nederlands is het ‘kom ik vandaan’.
In de verte zie ik boeren aardappels rooien. Het wordt schemerig en we zijn al 1,5 uur aan het lopen als we weer bij een beslismomentje aankomen. Het is nog ruim een uur terug naar de auto. Ik opper de snelste weg te nemen die langs de weg loopt. Jolien wil liever over het bospaadje wat een kwartiertje langer duurt. We kiezen voor het eerste, omdat het toch ook al bijna helemaal donker is.
Op het menu voor vanavond staat tempeh met satésaus en sambal boontjes. Ik denk na over welke van de twee gerechten ik mee zal beginnen met maken om ervoor te zorgen dat ze tegelijk klaar zijn. Heerlijk zo’n Indonesische maaltijd. Lekker vegetarisch ook. Want ja, vlees is toch niet echt meer van deze tijd. Laatst las ik nog op zo’n vegan Instagram account: “roses are red, violets are blue, you can’t love animals…. and eat them too”. Ik kijk naar de wiebelbips van Lola.
Dat zijn zinnetjes die bij mij blijven plakken.
Hij klopt niet helemaal denk ik.
Lola kijkt me aan.
Maar toch….
Als we bij de auto zijn zie ik mijn telefoon liggen. Het ding grijpt mijn aandacht. Alleen maar onzinberichtjes. Niet iets voor de avond.
Jolien vraagt welke weg ze terug naar huis zou rijden. Beslismomentje. Zij kent Drijber, Wijster en de rest van Drenthe veel beter dan ik. Jolien komt hier namelijk ook weg. ‘Vandaan’ bedoel ik. Jolien komt hier vandaan. Ze is geboren in Enschede, maar woont al 30 jaar in Drenthe. Ze is 38 jaar nu. Ik zeg: “kies jij maar”. Jolien kent de weg veel beter dan ik.
