“Dat heb je maar mooi even gedaan met je dyslexie,” zegt Annemarie enthousiast in reactie op het nieuws dat ik opzoek mag naar een uitgeverij.
Mijn werkgever van tien jaar geleden heeft ooit gezegd dat ik dyslectisch ben. Daar leken meer mensen het toen mee eens te zijn. Ik mocht er een test voor doen om de diagnose vast te stellen. Maar dat heb ik niet gedaan. Ik weet dat ik moeite met d’s en t’s heb en ook met v’s en f’s en ch en g. Daar veranderd een briefje niets aan.
Ik heb het ook met cijfers. 59 wordt dan 95 bijvoorbeeld. Dat ik de afgelopen jaren voornamelijk in andere talen gecommuniceerd heb maakte dit onderdeel niet makkelijker. In het Engels zeg je namelijk 50 en 9, terwijl je in het Nederlands 9 en 50 zegt.
Het onderscheid tussen links en rechts is ook niet natuurlijk voor me. Het gebeurt regelmatig dat ik rechtsaf zeg en linksaf bedoel.
Des te mooier was het dat Annemarie en Mirjam me de kans gaven mijn schrijfskills te ontwikkelen door mij als gastblogger aan te nemen. Ik mocht schrijven over wat ik het allerleukste vind: reizen. De eindredactie werd door Annemarie gedaan.
Annemarie is zo iemand die alles terugkoppelt: “Let hier op….,” “Dit moet je zo doen…” “Je zinsopbouw klopt niet….” “Je valt in herhaling…”. Soms kwam er voor m’n gevoel geen einde aan alle dingen die ik anders moest doen of die ik fout gedaan had. Desondanks nam ik de feedback altijd ter harte. Het kwam uit een goed hart. Tegelijkertijd zie ik opbouwende feedback als een fantastische manier om te groeien.
En nu sta ik ineens in de startblokken om een uitgeverij te zoeken. Ik heb gewoon een boek geschreven!!! Iets wat ik tien jaar geleden nooit bedacht zou kunnen hebben. Helemaal niet gezien de onzekerheden over mijn vroegere schrijven.
Of mijn boek nu uitgegeven wordt door een uitgeverij of niet, ik ben onwijs trots op wat het nu al is. Het is een soort bevestiging voor mezelf dat ik iets kan creëren. Dat ik daarin m’n gevoel mag volgen. En, dat als ik erin geloof én ervoor werk dat de resultaten dan verassend kunnen zijn.
