Vorig jaar deelde ik een berichtje op mijn sociale media om te vragen of er iemand nog een huizen oppas nodig had. Voor de kat of de hond ofzo. Of gewoon, omdat ze het een fijn idee vinden dat er iemand thuis is wanneer ze zelf op vakantie zijn. Tijdelijke huurovername had ook gekund.
Jolien reageerde daarop. Ik ken Jolien al heel lang. We zijn samen opgegroeid in Nieuw-Balinge. Zij is echter import en dat duurt even voordat je er dan tussenkomt op zo’n klein dorp.
Op het dorp, dat is trouwens heel normaal om te zeggen hiero. We zeggen hier ‘Ik woon op Nieuw-Balinge’ of ‘die woont op Tiendeveen’, maar we zeggen niet ‘die woont op Sleen’ of ‘op Emmen’. Dat heeft denk ik te maken met dat het ene dorp een veendorp is en andere dorpen weer zanddorpen. Je woont op veen dorpen en in een zanddorp.
Maar goed, je komt er niet zo gemakkelijk tussen als je vanuit een grote stad als Enschede naar zo’n klein dorpje verhuisd. Ze is ook twee jaar ouder dan ik ben. We kennen elkaar dus wel, maar ook weer niet echt. We speelden in ieder geval vroeger nooit samen.
Des te mooier vond ik het toen Jolien vorig jaar haar huis aanbood. Zij ging zes weken fietsen. Naar Kroatië ofzo. In ieder geval die kant op.
Toen ik deze zomer weer in Nederland was bood ze wederom haar huis aan. Ze ging fietsen in Frankrijk dit jaar. Ik mocht dit jaar dan weer haar pruimen en bramen opeten uit de tuin. En eigenlijk ben ik gewoon niet meer weggegaan. Ook niet toen ze terugkwam fietsen. Ik ben gewoon gebleven.
Ik heb geen eigen woning. Wil ik trouwens ook niet. Dan moet je ook meteen allemaal andere spullen bezitten en dat wil ik niet. Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik wil op het gebied van locatie, maar dat onderwerp kan ik misschien beter bewaren voor een andere keer.
Ik kan het toch niet plannen met dat gekke virus wat nog steeds woedt. Ook als ik het wel kon plannen wilde je het waarschijnlijk niet weten. Mensen vragen me weleens, “nou, hoe lang blijf je en waar ga je straks naartoe”. Ik noem soms dan alle plekken op die me wel wat lijken. De ene keer lijkt Spanje me wel wat, de andere keer Griekenland. Soms denk ik ook na over Portugal. Maar ik eindig altijd weer in Bali. Dit jaar had het anders moeten zijn, maar ja, dit jaar had anders voor iedereen moeten zijn.
Jolien vindt het wel gezellig dat ik bij haar blijf. Ze is ook al lang alleen en vind het leuker om het huis met iemand te delen. Ik vind dat uiteraard super, want Jolien en ik zijn inmiddels dikke vriendinnen geworden. Je merkt na 30 jaar niet meer dat ze ‘import’ is. Ook Lola en ik kunnen goed door één deur. Het helpt dat ik ook van wandelen houd, net als zij.
