“Mocht zeezeilen op je verlanglijstje staan: ga het doen. Trouwens, als het niet op je verlanglijstje staat zou ik adviseren het toe te voegen. Er zijn honderden redenen te bedenken waarom je het niet moet doen. Al die beren. Maar laat je niet van de wijs brengen, want al die risico’s wegen niet op tegen de ervaring die je ervoor terugkrijgt. Als je het toestaat is het life changing!”
Het zijn mijn eigen woorden die ik teruglees. Het is mijn antwoord op de vraag van magazine Zeil Wereld of ik nog een gouden tip heb voor lezers van hun platform.
Weerbaarheid. Dat is wat ik heb opgebouwd door dat avontuur aan te gaan.
Het avontuur dat het leven heet.
Het avontuur dat pas écht, écht, écht begon toen ik vijf jaar geleden met een stel vreemden iets ging doen wat ik nog nooit gedaan had, maar waar ik van wist dat ik heel erg zeeziek zou worden.
Daarvoor leefde ik ook wel. Ik benaderde het leven alleen niet als een avontuur. Pas toen ik begreep dat ik met perspectief kon spelen. Dat ik afwijkende keuzes kon maken. Dat een baan niet een commitment for life is. Dat mensen komen en gaan in je leven.
Pas toen werd alles ineens iets waar ik mee ging experimenteren. Spelen. Ik benaderde het leven veel meer als een avontuur.
Dat is wat het zeilen van de Indische Oceaan met mij gedaan heeft.
Durven vertrouwen op dat wat komen gaat precies is wat je nodig hebt om verder te komen in het leven.
Openstaan voor andere manieren van leven en andere culturen omarmen.
Me verbonden voelen, groeien, geïnspireerd raken, en, en, en… en ik kwam erachter dat door moeilijke dingen te doen, de ervaring van het leven echt heel veel makkelijker is.
Dat is waarom een episch avontuur zoals dat life chainging kan zijn.
