Het einde van het eerst jaar van de leergang, die ik afgelopen september startte, komt in zicht.
Een leergang in Persoonlijk Leiderschap en Systeemdynamieken.
En wow, wat een reis was het!
Een reis langs mijn gezin van herkomst.
Mijn lot.
Een reis naar mama.
Een reis naar papa.
En vooral een reis naar mezelf.
Ik leerde m’n voorouders kennen.
Mijn geschiedenis.
Steeds beter kan ik zien waarom ik doe wat ik doe.
Waarom ik denk wat ik denk.
Waarom ik steeds in dezelfde valkuilen stap.
Confronterend.
En helend.
Het creëert een vruchtbare grond voor mijn toekomst.
Eén van de dingen die me het meest helpt, is mijn overlevingsmechanisme begrijpen.
Mijn magische taak.
De reden dat ik hier vandaag nog ben.
Het is mijn magische taak om alles zelf te doen.
Om te vertrekken; fysiek en emotioneel.
Om niemand echt dicht bij te laten; geen hulp vragen, geen hulp accepteren
Het heeft me ver gebracht in het leven, maar kan me niet bieden waar ik naar verlang.
Daar zal ik mijn helende taak voor in moeten zetten:
Dat wat in de schaduw is komen te staan, omdat ik mijn magische taak zo sterk heb in moeten zetten.
Dat betekent:
Niet vluchten.
Me emotioneel uiten.
Moeilijke gesprekken aangaan.
Hulp accepteren.
Mensen dichtbij laten.
In de zoektocht naar balans tussen de magische en helende taak vind ik waar ik naar verlang.
Verbinding; in eerste instantie met mezelf.
Rust; en dan vooral innerlijke rust.
Moeiteloosheid; de dingen die voor mij bestemd zijn vinden hun weg steeds sneller naar mij.
Magisch en helend.
Dat is afgelopen jaar geweest.
Liefs, Janneke
