De wind om m’n snoet maakt dat ik dieper wegkruip in m’n col. Die kou heb ik gisteren niet gemist.
De wandeling wel.
Een week geleden ben ik naar deze plek verhuisd. Ergens achteraf. Ergens waar ik moeite moet doen om ergens te komen.
Dat is overigens een hele bewuste keuze geweest. Moeite doen is namelijk bevredigend. Vind ik dan.
Het geeft energie.
Inspiratie ook.
Ik groei er ook van.
Gelukkig niet in de breedte.
Wel in diepte.
Als het regent vervloek ik mijn eigen-wijsheid weleens hoor.
Maar het was gewoon weer tijd om op eigen benen te staan. Om m’n eigen ruimte te hebben. M’n ritme te hervatten. Om weer eens wat meer moeite te doen om zodoende dingen weer op waarde te kunnen schatten.
Een auto bijvoorbeeld.
Dat betekent ook geen Lola meer die me met lieve ogen verleidde om naar buiten te gaan. Nee, ik zal echt m’n eigen motor weer moeten starten. Ach, ik moet zeggen, het lukt me aardig om mezelf te motiveren. Alleen soms niet. Als ik m’n focus heb en in m’n flow zit bijvoorbeeld. Dan vergeet ik nog weleens de moeite te nemen.
Dat flowen trouwens, dat heeft best lang geduurd voordat ik me daaraan kon overgeven.
Je zou denken dat flow geen moeite kost, maar dat is dus niet waar.
Misschien was dat wel reden om het toch te proberen.
Vooral toen ik vastzat in patronen, of nou ja, toen ik vastzat in andere patronen, kostte het veel moeite om me te laten leiden vanuit het vertrouwen dat het leven het beste met me voor heeft.
Ingesleten patronen zijn voorspelbaar en veilig.
Saai.
Tegelijkertijd ook betrouwbaar.
Overgave aan flow biedt geen resultaat. Het laat je hangen in het ongewisse en komt met verrassingen.
Soms aangenaam.
Soms niet.
Dat weet je dus niet van tevoren.
Ervaring heeft me echter geleerd dat flow altijd brengt wat ik nodig heb. Ook als ik denk van niet. Die ontwikkeling maakt dat flowen steeds moeitelozer gaat.
Het is stil hier op het platteland. Ik stap van het asfalt de berm in, door het gras en daarna over op het zand. Het hekje door, het bosje in en de heide over. In de verte zie ik schapen moeiteloos schaap zijn en besef me dat ik tegenwoordig steeds vaker moeiteloos Janneke ben. Dat is nou zoiets waar ik totaal geen moeite mee heb.
