Wanneer ik in de spiegel kijk staren twee wakkere en uitgeslapen ogen terug. Ik kan me niet herinneren dat ik zo bleek was als dat ik nu ben. Het legt mijn vergankelijkheid bloot. Het zomerse Balinese kleurtje van de laatste jaren maakte me jonger. Het verbloemde de subtiele bewijzen dat ook ik ouder word.
Ik heb het nooit erg gevonden om ouder te worden. En heel eerlijk, ik dacht dat het niet op mij van toepassing was. Ik dacht überhaupt dat risico’s niet op mij van toepassing waren. Mijn lichaam faalde me nooit.
Nou luisterde ik trouwens ook nooit echt naar mijn lichaam. Daar is dit jaar verandering in gekomen. Toen blessures stuk voor stuk de kop op staken begreep ik dat het tijd was om mijn lichaam beter te leren kennen.
Vroeger, heul, heul, heul vroeger kan ik tegenwoordig zeggen, moesten we elke dag, in weer en wind, naar de hogere school fietsen. Om vijf over zeven verzamelden leeftijdsgenoten zich onder de klok in het dorp. In konvooi fietsten we dan de 12 kilometer naar Hoogeveen.
Naarmate de winter naderde vervloekte ik de rit. Koude handen. Koude oren. Koude neus. Ik haatte het. Op mijn verzoek voor een buskaart om in de winter aangenaam warm op school aan te komen was mijn vaders reactie steevast: “vroeger was er geen bus, ik moest door weer en wind, jij ook”. Na een beetje doorzeuren bij m’n moeder kreeg ik haar op mijn hand. Zij hoefde vroeger namelijk niet elke dag 24 kilometer te fietsen om van huis naar school en terug te komen. Zij begreep mij.
Het ouder worden liegt er niet om. En ondanks dat ik inmiddels ervaren heb dat ook ik eraan moet geloven voel ik me onwijs gezegend. Helemaal omdat dit jaar me heeft laten zien dat ouder worden allesbehalve vanzelfsprekend is.
Op deze laatste dag van mijn 36ste levensjaar denk ik even terug aan die donkere koude dagen voordat ik die gewilde buskaart bemachtigde. Aan mijn vaders reactie. En hoewel ik zijn antwoord nog steeds slecht onderbouwd vind, geef ik me er wel aan over. Aan het fietsen en wandelen door de kou. Ook als het 12 kilometer heen en terug is. Het is de weg van de meeste weerstand en die weg, heb ik dit jaar geleerd, houd me jong van geest en sterk van lichaam. Juist in de kou!
