Schrijven was nooit mijn passie.
Ik weet niet zeker of dat het nu wel is.
Het is in ieder geval de meest krachtige tool in m’n toolbox.
Krachtig in de zin dat het me telkens tot inzichten laat komen.
Soms hetzelfde inzicht meerdere malen.
Ok. Eigenlijk is het heel vaak dat ik m’n dagboeken teruglees en me verbaas over de inzichten die ik in het verleden had. En dat het dezelfde inzichten zijn die ik vandaag ook weer heb.
Ook wel het Dori effect genoemd.
Telkens hetzelfde inzicht vanaf een andere invalshoek.
Vanuit een andere laag.
Geserveerd gekregen van een andere mentor.
De inzichten herinneren me er steeds weer aan dat ik heel ben.
Dat ik mezelf mag insluiten.
Alle stukken.
En bij elke herinnering blijft het besef langer hangen.
Het vraagt om verzachting.
Een bepaalde mildheid naar mezelf.
Naar anderen.
Een open hart.
Ik zit op dit moment in een flow waarin ik iedere ochtend mediteer.
Op blote voeten door het gras loop.
Ceremoniële cacao drink.
Journal.
Lees.
Stretch.
De dag beginnen met een duidelijke structuur geeft me houvast.
Het helpt me gronden.
Bij mezelf te blijven.
Mijn intenties voor de dag helder te krijgen.
Elke fase, het seizoen waar ik me in bevind, vraagt om een andere structuur.
Een andere start van de dag.
Soms zijn het minuscule aanpassingen.
Soms mag er een hele nieuwe structuur gebouwd worden.
Interessant is de ontdekking dat ik in structuur, het afkaderen en begrenzen vrijheid vind.
Net zo vrij als dat ik mezelf schrijf.
Liefs, Janneke
