Wanneer ben je oud?

“Die ken ik niet,” zegt het meisje bloedserieus.
“Huh,” is het enige wat ik kan uitbrengen.
“Nee echt niet,” is de reactie van het meisje op mijn verbaasde gezicht.
“In mijn wereld kent iederéén de Flintstones, ik snap het niet, hoe oud ben je dan,” vraag ik nieuwsgierig.
“22”
Het meisje wordt gewenkt door haar collega en loopt weg.

Ik kijk de vriendin met wie ik in het cafeetje zit vragend aan.
“Je wordt oud,” zegt ze.

En die voel ik.
Steeds vaker ook.

Het begon toen ik mezelf tegen m’n neefje hoorde zeggen ‘toen ik zo oud was als jij zat ik niet de hele middag voor zo’n schermpje’.
Niet veel later zat ik eens ergens in de wachtkamer naar Q-Music te luisteren toen ik me besefte dat ik de popnummers niet ken.
Ook merkte ik op dat leerkrachten eigenlijk best jonge mensen zijn, dat ik bijna nooit meer te hard rijd, dat ik geen idee heb waar de jeugd van tegenwoordig het onderling over heeft en steeds vaker heb ik sportblessures.

Onze rugtassen staan tegen de banken waarop we zitten.
We lopen een stuk van het Drenthepad.
125 kilometer ofzo.
Allebei een tent mee, slaapzak, slaapmatjes, kookgerei, kleding, eten.
Zes dagen willen we er over doen.
En nu op dag één zeggen m’n heupen dat ze het geen goed plan vinden om door te lopen.

Luister ik?

Vroeger niet.
Nu leer ik luisteren naar m’n lichaam.
Ik ben een meisje dat leert in de praktijk.
M’n ratio begrijpt de theorie wel hoor.
Maar, het is de ervaring dat m’n lichaam niet meer precies doet wat ik wil die me daadwerkelijk alert maakt op de signalen van m’n lichaam.

Waarom dan pas?
En ga je beter luisteren wanneer je ouder bent?
Wanneer ben je eigenlijk oud?

Als m’n heupen zeggen, ‘ja daag met je 13 kilo tas en 20 kilometer per dag’?
Nu ik ouder ben dan meesters en juffen?
Of nu ik geconfronteerd word met volwassen mensen die nog nooit van de Flintstones gehoord hebben?

Liefs, Janneke