De media overspoelen me met noodzaak voor mondkapjes, vaccinaties en het afstand houden van elkaar. Want, als ik dat niet doet dan… Mannen in pakken die geleerd hebben om politiek te bedrijven kijken ernstig bij het verkondigen van hun boodschap.
Het zal toch wel. Waarom zouden ze hier over liegen?
Liegen ze? Of handelen ze vanuit hun conditionering? Hun onbewuste programmering die zo diep zit, net als bij jou en net als bij mij.
Ik vraag me af of de wereld is zoals we van onze ouders geleerd hebben. Vraag jij je dat in deze tijd ook weleens af? Kan het zo zijn dat ze het mis hebben? Dat juffen en meesters het eigenlijk ook niet weten? Dat we in een zelf gemanifesteerd systeem gevangen zitten?
Lijkt me eerlijk gezegd een beetje vergezocht. Maar toch…
De onafhankelijke kritische experts delen hun visie, onderbouwd met feiten en geloofwaardige argumenten. Geen pakken, wel wijze woorden. Ze komen niet op het journaal en ook andere mainstream media geven ze geen podium. Niet echt. Misschien alleen wanneer er een kans is om ze neer te halen.
Zouden zij dan liegen? Zouden zij het dan niet snappen? Waarom verzetten zij zich tegen die mannen in pakken?
Van ‘ik doe dat mondkapje maar op, want die pakken zullen het wel weten’ ga ik naar ‘dikke doei, we hebben hier met een stevig griep seizoen te maken jongens’.
Ik slinger alle kanten op en wordt beïnvloed door de mensen met wie ik praat, de mensen die ik volg op social media en de programma’s die ik kies te kijken.
Geprogrammeerd door de input die ik tot me neem.
Het fascineert me hoe dat werkt. Conditionering. De systemen waarin we opgroeien. Waarin we leven. En hoe bepalend die zijn voor de output die jij en ik geven.
Hoe logisch het allemaal is en tegelijkertijd hoe overkeken het wordt.
Waarom ben ik negen jaar geleden ook alweer gestopt met het volgen van media? Oja, ik verhuisde naar het buitenland. De interesse voor TV verdween. Ik had er geeneens één meer. Via social media bleef ik op de hoogte van de dingen die speelden.
Een interne reis startte. Niet eens bewust. Het gebeurde. Gewoon.
Mensen die lange tijd op Bali hebben gewoond, zullen het eiland als reden aanwijzen voor mijn innerlijke reis. ‘Je kunt niet lange tijd op Bali verblijven en als hetzelfde mens vertrekken,’ dat is een zinnetje die ik ontelbare keren gehoord heb. Dat kleine stukje aarde staat bekend als een walhalla voor gelukszoekers. Voor mensen die zichzelf willen ontdekken en opzoek zijn naar hun visie op de wereld. Naar spiritualiteit.
En ik snap dat. De Balinese cultuur is fascinerend. Het zal niet snel voorkomen dat je in een discussie verwikkeld raakt met een Balinees. Ze laten je uitpraten. Je mag je mening delen. Ze nemen het echter niet voor waarheid aan. Ze laten het wel jouw waarheid zijn. Ze blijven bij zichzelf. Bij hun gevoel. Bij hun geloof.
Met dat ik dit schrijf denk ik, Sjezus Jans, je bent geworden waar je niets van begreep. Zweverig. Wanneer ga je met een touwtje om je hoofd rondom het kampvuur dansen?
Zelfs dat, dat rond het kampvuur dansen, klinkt niet eens zo gek meer.
Goh, het is idd maar net wat je je hersenen voert en welke ervaringen je aangaat.
